Ter bestrijding van de kerkbrand in 1876 waren tien slangenbrandspuiten ingezet, met behulp waarvan werd voorkomen, dat het hele kerkgebouw afbrandde. Bij de branden in 1469, 1562 en 1663 beschikte men weliswaar nog niet over dit apparaat, maar het is een interessante vraag of de ‘bluskracht’ van de slangenbrandspuit of het ultra-moderne materiaal van nu de meeste kans van van heeft bij toren- en kerkbranden. 
De brandslangen  behoorden – in Hulst althans –  steevast tot de categorie ‘zorgenkindje’. Producenten brachten steeds nieuwe materialen op de markt, waaronder leer, zeildoek, gomelastiek, hennep, linnen. Al die varianten passeerden de revue, maar stadsbestuur en ‘generale branddirectie’ waren er zelden tevreden over. Regelmatig gingen nieuwe brandslangen wegens slegte allooy (kwaliteit) waar meede derhalven geen contentement (genoegen) kunnende werden genoomen retour afzender. Afgezien van de kwaliteit was het operationeel houden van de derme een moeizame aangelegenheid. Als de slangen na gebruik niet direct te drogen werden gehangen, plakten ze vast om vrijwel niet meer los te gaan. Waterdichtheid was alleen gegarandeerd bij periodiek insmeren met een speciale vetsoort, maar dit onderhoud was regelmatig onderhevig aan nonchalance en de gemeente verving slechte slangen doorgaans traag. Zo werd voor het publiek de sensatie van een brand vaak aangevuld met het schouwspel van spontane waterfonteinen als gevolg van de slechte conditie van de brandslangen ¹.
Maar zelfs met perfecte brandslangen was het onhaalbaar om met handbrandspuiten voldoende waterdruk op te voeren op grotere hoogte. Ten tijde van de kerkbrand van 1876 waren twee van de drie plaatselijke brandspuiten zo aftands, dat de manschappen niet voldoende vermogen konden pompen. Vlak na de brand is dit versleten materieel verkocht aan de gemeente Clinge. Men ontving hiervoor nog fl. 500,- welk bedrag mooi in mindering kon worden gebracht  op de fl. 1300,- voor twee gloednieuwe spuiten, aangeschaft bij de firma Beduwé in Luik ².