Als ieder harmonieorkest een gedateerde primaire bron met notulen of akte van oprichting en een even betrouwbaar bewijs van een ononderbroken bestaan kon overleggen, was  de titelhouder ‘oudste harmonie van Nederland’ eenvoudig en onweerlegbaar vast te stellen. Natuurlijk is er in de loop van de tijd belangrijk bronnenmateriaal verdwenen, maar dat maakt het nauwkeurig bepalen van gebeurtenissen niet per sé bij voorbaat onmogelijk.
Primaire en secundaire bronnen¹ kunnen elkaar heel goed bevestigen en aanvullen en zolang zij controleerbare feiten bevatten, zijn zij in onderlinge samenhang zelfs een nagenoeg waterdicht bewijs.
Een muziekgezelschap, dat een lange staat van dienst heeft, laat altijd historisch betrouwbare sporen na in bijvoorbeeld het eigen archief en andere bewaarplaatsen van documenten, kranten en andere periodieken, notulen van vergaderingen van gemeenteraden, van burgemeester en wethouders, van kerkbesturen, enz.
Het is daarom opmerkelijk,  dat de argumenten, die harmoniegezelschappen gebruiken voor het aangeven van hun ouderdom zo vaag of zelfs nietszeggend zijn, dan wel helemaal ontbreken.

Aanvankelijk was op de website van de harmonie van Hulst een onderdeel ‘historie’ opgenomen, maar deze paragraaf is er later uitgehaald. Hier is veel voor te zeggen, want er zijn voor een muziekgezelschap wel belangrijker waarden, dan de claim ‘de oudste’ te willen zijn. Dit laat onverlet, dat een historisch onderzoek met als onderwerp de ontstaansgeschiedenis van een harmoniegezelschap een eigen intrinsieke waarde heeft.