De schade aan de verblijfsruimten in het stadhuis en de ambachtsschool was in ieder geval zo groot, dat gemeenteopzichter Freijser en schooldirecteur Van Beusekom een schaderapport lieten opmaken ¹. 

Ten tweede begon het aanvankelijke algemene mededogen met de gevluchte Belgen allengs af te nemen. Dit lag deels aan de kosten, die de opvang voor particulieren en gemeentebesturen met zich meebrachten. Voor een groot deel ook aan de onvoorstelbare wanorde van de overstelpende mensenmassa, die als gevolg van de beschieting van Antwerpen over de Nederlandse grens waren binnengevallen. Natuurlijk werd in de dolle dagen van begin oktober iedereen zo goed als het kon geholpen, maar de enorme volksverhuizing bestond voor het grootste deel uit de lagere sociale klassen met de bijbehorende gradaties van armoede en mentaliteit. Te midden van de vele  fatsoenlijke armen bevonden zich ook ongure en gevaarlijke lieden van diverse pluimage: notoire onruststokers, criminelen, die uit gevangenissen waren ontsnapt of vrijgelaten, achterbuurtvolk, patiënten uit psychiatrische inrichtingen – in het gunstigste geval met het verplegend personeel -, prostitués, niet zelden met venerische ziekten, dronkenlappen, zwervers en wat al niet aan ongewenste elementen. Uit ambtelijke circulaires blijkt, dat de overheid hier erg alert op pas en alle medewerking verleende. De burgemeesters kregen frequent de mogelijkheid tot het opgeven van ongewenschte elementen, die zo snel mogelijk naar de inrichting in Veenhuizen werden afgevoerd. Een treffend voorbeeld is het lot van een onderwijzer uit Hamme, die wegens onzedelijke handelingen met minderjarige kinderen een gevangenisstraf uitzat, maar door de Duitsers was vrijgelaten. Voordat hij hier mogelijk kwaad zou kunnen aanrichten, werd hij in Hulst opgepakt en onder geleide naar Veenhuizen vervoerd ².
Als grensgemeente had Hulst het voordeel, dat allerlei gespuis over de grens met het bezette België kon worden gezet. Dat deze mogelijkheid ook werkelijk werd gebruikt, blijkt onder meer uit de volgende telegrafische mededeling van burgemeester Van Waesberghe aan de Commissaris van de Koningin in Zeeland dat deze week onder de Belgische vluchtelingen een paar elementen zijn aangetroffen die gevaar opleverden voor de openbare rust en voor de goede zeden. Deze twee personen zijn dezer dagen op last van kapitein Mathol de Jong het langer verblijf hier ontzegd en onder geleide over de grens gezet ³.
Ten derde werd de druk op de behoeftige uitgewekenen opgevoerd. Hoewel burgemeesters de beschaafden onder hen  niet naar de permanente vluchtoorden mochten dwingen, was de dreiging van het beëindigen van de financiële vergoeding vaak al genoeg om hen te laten vertrekken. In maart 1915 deed de ministeriële beschikking, die de gemeenten in de zuidelijke provincies toestond om vluchtelingen onder dwang naar regeringskampen te laten overbrengen hier nog een schepje bovenop ⁴.

Toch voldeed het centraliseren van vluchtelingen in kampen van regeringswege niet aan de verwachtingen, want de maximumcapaciteit werd voor de duur van de oorlog in geen enkel vluchtoord bereikt. Hieraan zijn een tweetal relevante oorzaken debet. 
De eerste was gelegen in de blijvende zeer ongunstige reputatie van het kampsysteem vanaf het moment van invoering. Van enig comfort en privacy was nauwelijks sprake, fatsoenlijke lieden en onbeschaafde elementen werden door elkaar geplaatst, de bittere winterkou in de onverwarmde tenten en barakken, het ontnemen van de persoonlijke vrijheid en een kampregime met de allure van een middeleeuws rasphuis.