De Familie Borghstijn

In 1745 was Christoffel Borghstijn, meester-orologiemaaker uit Cuilenburgh (Culemborg), met zijn zoon Pieter, eveneens uurwerkmaker, naar Hulst gekomen op uitnodiging van het stadsbestuur.

Voor de inwoners van een stad en haar wijde omgeving waren torenuurwerken het belangrijkste middel om de (min of meer) juiste tijd te laten zien en horen. Hulst had drie openbare tijdaanwijzers, de orologiën van de toren van het stadhuis, van het ’s Landshuis in de Steenstraat en van de kerktoren. Alle drie waren zij rond 1745 dermate verwaarloosd, dat er dringend behoefte was aan een kundige ‘stadsuurwerkmaker’ in vaste dienst en voor langere tijd. Het maken, afstellen, repareren en gaande houden van uurwerken (soms met speelwerk) was een nauwkeurig precisiewerk, dat grote kennis en vaardigheid vereiste en door de grote vraag naar vakbekwame uurwerkmakers was de spoeling erg dun. Burgemeester en schepenen van Hulst waren dan ook blij met de komst van de twee Culemborgers, die met een uitgebreide inspectie- en herstelronde van de drie stadsuurwerken van Hulst hun expertise afdoende hadden aangetoond. Hierna vertrok vader terug naar huis en zoon Reinier tekende een contract voor twintig (!) jaar.

Met de echtvereniging tussen de Hulsterse Catharina Verberkmoes en Reinier in 1747 begon de Hulsterse tak Borghstijn, waaraan overigens geen uurwerkmakers meer ontsproten. Reinier’s mannelijke nakomelingen waren bijna allemaal huisschilders, die hun inkomen aanvulden met een winkel in verf-gerelateerde artikelen. In de loop van de tijd werd het assortiment algemener en gevarieerder met de verkoop van huishoudelijke en drogisterijproducten. In deze fotogalerij hebben de meeste afbeeldingen betrekking op Henri Pieter Borghstijn (1892-1958), wiens pand in de Steenstraat vanwege het zeer gevarieerde assortiment best een warenhuis in het klein mocht heten. Tegenover de concurrentie in de directe omgeving, de ‘Goedkoope Winkel’ en het grootwinkelbedrijf van de firma Wilking, wist hij zich blijkbaar goed staande te houden, want ten slotte baatte hij nog drie filialen uit in Axel, Terneuzen en Sas van Gent.

(bronnen: Gemeentearchief Hulst Stadsarchief (GAH SA nr. 8), resolutieboek (notulen) van de magistraat van Hulst, folio 45 en 46.
Borghstijn, W. en Borghstijn-Seghers, J.  Een mandvol Borchstenen. Ruim drie eeuwen familiegeschiedenis, Rotterdam 1995.)